Mi ta bula, ku tempo
Blijf op de hoogte en volg Anouk
28 Juli 2016 | Curaçao, Curaçao
(Als de tijd vliegt, vlieg ik mee)
Zoals jullie inmiddels wel weten of gezien hebben sta ik met mijn bruinkleurige (knakworst) beentjes na 7800 kilometer vliegen weer op Nederlandse bodem. De tijd vloog letterlijk en figuurlijk dan ook voorbij in het vliegtuig. Ondanks dat was het een vermoeiende reis doordat ik niet heb kunnen slapen (mede door de krijsende kids, dus bedankt daarvoor). Echter was de moeheid als sneeuw voor de zon verdwenen toen ik plots op Schiphol toegejuicht werd door mijn familie en vriendinnen die mij op stonden te wachten met een spandoek en ballonnen. En dat was niet het enige; thuis stond er ook nog een spandoek in de tuin en was de boel mooi versierd. Een beter en warmer welkom had ik mij dus niet kunnen wensen ☺
En owja, nog over de zon gesproken.. zoals ik een ieder van jullie beloofd had zou ik een stukje zon uit Curaçao meenemen, dus zo gezegd zo gedaan! De zomer kon wat mij betreft nu echt gaan beginnen in Nederland waardoor ik ook ietsje gemakkelijker zou kunnen acclimatiseren. Helaas bleek dit nog geen peulenschilletje te zijn, ik had de dagen die volgden namelijk erg veel last van een jetlag waarbij Klaas Vaak op de verkeerde tijdstippen korreltjes slaapzand in mijn ogen strooide. Het gevolg hiervan was veel vermoeidheid, slapeloze nachten en hoofdpijn. Ondertussen ben ik er wel weer bovenop en heb ik nu alle tijd en energie om mijn tien vingers over het toetsenbord te laten razen. Zo zal ik nu achteraf nog wat hoogtepunten van mijn laatste 2,5 maanden in Curaçao met jullie delen in mijn laatste blog waarbij ik ook mijn welgemeende excuses wil maken; Sorry, een blog bijhouden is niet voor mij weggelegd. Dus lieve Lars.. schrijfster worden, wordt hem al helemaaaaal niet!
De vorige keer dat ik mijn reisblog schreef en met jullie deelde (op 3 mei) zat ik te stuiteren op mijn bureaustoel omdat binnen enkele uren mijn vriendin Maike zou aankomen in het prachtige Curaçao. Dit was het begin van een onvergetelijke week die ik met haar heb gehad! Hoewel het op dit moment alweer zo lang geleden lijkt kan ik de leuke dingen die we samen hebben meegemaakt als de dag van gisteren voor me halen. Zo mocht Maike van mij niet bijkomen van haar reis doordat we om 21.00 in The Alley moesten staan waar we een uur lang onbeperkt het ene na het andere drankje achterover tikte (en dat voor 7,50 euro). Rond half 12 kwamen Loes en ik met het overweldigende idee om Maike en Anouk (het zusje van Loes) mee te nemen naar Campo; ook wel het Centerparks van de hoeren. Na enkele uren met veel bloot hebben we met ons vieren het avondje afgesloten met het Curaçaose fenomeen genaamd ‘’Truck di Pan’’. Voordat we ons bed in konden hebben we namelijk onze buikjes vol gegeten met een overheerlijke snack van de Barbecue Express.
De volgende dag was een dag waar ik persoonlijk al heel lang naar uit keek, het zwemmen met dolfijnen! Lichtelijk zenuwachtig liep ik (na de introductie) met Maike richting de dolfijnen. Zoals velen van jullie weten ben ik alles behalve een dierenvriend. Ondanks mijn angst voor honden, katten, lieveheersbeestjes (jaja) en ga zo maar door sprong ik het water in bij de twee, toch wel grote, zoogdieren. Ik heb mijn angst overwonnen en dat was het dan ook meer dan waard; Wauwww, wat een ervaring! Maike en ik hebben met nog vier anderen bijna een uur in het water gelegen met de dolfijnen waarbij we met deze dieren mee mochten zwemmen, samen truckjes deden en ook een stukje hebben gedoken. Nog nagenietend van de dolfijnen hebben we daarna nog in het Sea Aquarium rondgelopen en hebben we de rest van de middag nog lekker op het strand gelegen waarbij Maike (met haar nog wat witte huidje) ook de eerste echte zonnestralen kon oppakken. Die avond hebben we gezellig met onze huisgenoten en overburen gebarbecued waarbij de tequilafles die ik Maike als ‘’welkomstdrankje’’ had gegeven niet onaangeraakt bleef. De drankjes vloeiden rijkelijk zo ook bij Cabana waar we deze woensdagavond met ons allen uit zijn geweest.
De volgende morgen staat ook wel in onze herinnering weergegeven als ‘’Brakheid ten top’’. Maike en ik hebben rond een uurtje of elf onze benen uit bed weten te gooien, immers hadden we een dagje Punda op de planning staan. Eenmaal aangekomen in het centrum bleken alle winkels dicht te zijn in verband met Hemelvaartsdag. Na een klein stukje sightseeing gingen we over op plan B: op naar het strand (Blue Bay) waar we met andere huisgenootjes de verdere dag hebben doorgebracht. ’s Avonds hebben we ons lekker luxe laten bedienen bij O’Porto waar we heerlijk gegeten hebben.
Inmiddels was het alweer vrijdag waarbij Maike, Vera en ik al om negen uur ’s ochtends de toerist gingen uithangen bij de Struisvogelfarm. Hierbij kregen we een leerzame rondleiding en hebben we de struisvogels zelfs mogen voeren (weer een ervaring rijker dus). Vervolgens gingen we die dag nog naar natuurpark Sheta Boka, zijn we bij Playa Forti van een klif afgesprongen en hebben we de rest van de middag bij het strand Playa Kalki gelegen waar we tijdens het snorkelen mochten genieten van vele mooie vissen. De vrijdagavond hebben we samen met meiden uit mijn huis gebunkerd voor ons leven tijdens het onbeperkt tapas eten bij De Kleine Wereld waarnaar we nog wat drankjes hebben gedaan bij Loes thuis voor haar verjaardag.
De zaterdag die volgde hebben we doorgebracht bij Kokomo, een heerlijke strandje waar het ontiegelijk warm was die dag! Het gevolg was dan ook dat ik mijn lip pijnlijk had verbrand, want tja; wie smeert die dan ook in?! Om 5 uur stonden we bij ons vaste stekkie en kon ik Maike kennis laten maken met het happy hour van Zanzibar. Niet heel veel later zat ik plots bij een Antilliaan achterop de jetski waarbij ik hobbelend en gillend mee scheurde over zee. Eigenlijk was dat al het begin van het einde.. want wat een avond! Laten we het erop houden dat het een ‘’alles-behalve-saaie-avond’’ was met de dansende dochter van de zangeres, schildpadden die kennelijk niet uit de vijver gestolen mochten worden, de bewaking op ons dak, een tennisbal, een ijszak en een boze manager. Uiteindelijk zijn we met een sprintje bij de auto gekomen waar we lachend, gierend en brullend naar huis reden.
Om 04.00 ging die verdomde wekker alweer.. met amper twee uurtjes slaap zou ik namelijk met een hele groep de 372 meter hoge Christoffelberg gaan beklimmen. Het plan om de berg te gaan beklimmen tijdens de zonsopgang leek zo mooi te zijn, totdat we allemaal iets voor zessen met de auto aankwamen en de zon al op was gekomen zonder dat wij nog maar een stap op de berg hadden gezet. Conclusie: we hadden dus ook nog wat meer uurtjes slaap kunnen pakken voordat we aan deze (in mijn ogen) redelijk helse klim naar boven begonnen. Vooral tijdens het begin van de tocht vroeg ik mijzelf echt af waarom ik hier vrijwillig aan begonnen ben en zelfs voor heb betaald. Het eerste gedeelte was namelijk nogal saai waarbij het zweet zich al op alle mogelijke plekjes bevond. De tocht naar boven werd naarmate leuker toen we meer moesten gaan klimmen en klauteren. Eenmaal boven aangekomen was mijn spijt verdwenen dankzij het mooie uitzicht dat wij over Curaçao hadden. Na vele plaatjes te hebben geschoten begon de tocht weer naar beneden. En als jullie dan denken dat de terugweg altijd gemakkelijker gaat dan de heenweg dan kan ik beamen dat dat nog vies tegenvalt. Gelukkig zijn we heelhuids beneden gekomen waarnaar we richting Karakter reden om onszelf na onze GROTE prestatie trakteerden op een heerlijk vervroegde lunch en een dagje zon, zee en strand. De zondag sloten we af bij Zanzibar waar Maike, Renske, Laura, Marlot en ik met onze voetjes in het zand genoten van de (naar mijn mening) lekkerste pizza’s van het eiland!
Die maandag waren Maike en ik vroeg uit de veren omdat we Fleur bij haar werk af moesten zetten. Zelf had ik nog lekker vrij van werk waardoor ik met Maike die dag strandjes kon gaan ‘’hoppen’’. We reden door naar het Westen voor locatie numero 1: Playa Grandi. Helaas was dit strand belachelijk slecht te vinden met de app Maps.me. We kwamen uiteindelijk na een barre tocht over zand, over stenen, door kuilen en onkruid terecht bij een woeste zee. Ons plan om HIER met schildpadden te gaan zwemmen leek niet goed te zijn (als we tenminste niet wouden verdrinken). We besloten onze noodlijn genaamd Lindsay te bellen die ons even haarfijn uitlegde hoe we bij de échte ‘’Playa Grandi’’ moesten komen. Uiteindelijk hebben we daar wel kunnen snorkelen en welgeteld één schildpad mogen spotten. Ondanks dat dit er maar één was, was dit wel erg gaaf, wat een mooi beestje! Onze rit ging vervolgens door naar Kleine Knip (waar we even hebben gekeken), Grote Knip (waar we de ochtend hebben doorgebracht in het zand), Playa Lagun (waar we hebben geluncht tussen de leguanen) en tot slot Cas Abao (waar de laatste 1,5 uur nog in de zon hebben doorgebracht). Maike en ik hebben die avond ons laatste avondmaal genuttigd bij ‘’De Buren’’ in Punda waarbij alles zeker naar wens was.
De volgende morgen was het helaas alweer de laatste dag van Maike. We moesten en zouden nog een foto maken met het straatbordje van de Winterswijkstraat. Dus zo gezegd, zo gedaan! Dit alles natuurlijk om voor de inzending van de foto een leuke attentie van de gemeente te krijgen (nog bedankt voor de zak drop hé). Daarna zijn we nog even Punda in geweest nu de winkeltjes WEL open waren. Na wat winkeltjes in en uit geweest te zijn hebben we Maike haar koffers thuis opgehaald en ben ik met haar richting Hato gereden. Eenmaal aangekomen op het vliegveld werd het tijd om ‘’ayo’’ te zeggen. Aan de onvergetelijke week waarbij ik vele vinkjes heb kunnen zetten op mijn ‘’to do list’’ was alweer een einde gekomen.
De volgende dag had ik gelukkig nog een dag vrij van werk. Deze dag was eigenlijk bedoeld om te leren voor mijn tentamen Marketing die ik twee dagen later zou hebben. De motivatie was ver te zoeken en het uitzoeken van de vakantiefoto’s met Maike klonk aannemelijker. Echter heb ik die dag nog wel een andere schoolopdracht af kunnen maken, dus dat maakte het dan weer een beetje goed.
Die donderdag moest ik er wel weer echt aan geloven; werken. Het voelde weer even gek om de hele dag op kantoor te zitten. Wel kon ik de draadsnel oppakken en ging ik bezig met een nieuw project, ik zou namelijk een handboek voor nieuwe stagiaires gaan maken waarin informatie te vinden is over de organisatie en andere belangrijke zaken.
De volgende dag was alweer onze officiële laatste schooldag op het UDC. Deze ‘’schooldag’’ bestond nog uit een les intercultureel management en het tentamen marketing. Tijdens het tentamen heb ik een beroep gedaan op mijn gokskills. Een week later bleken deze skills niet zo goed getraind te zijn want ik had een onvoldoende gehaald. Iets met te weinig motivatie om te leren misschien?
Er stond op dat moment een leuk weekendje voor de boeg, we zouden namelijk met zeven huisgenoten, mijn collegaatje Marlot en Glenn & Daniel met de zeilboot naar klein Curaçao varen; een bounty eiland van drie vierkante kilometer groot waarop eigenlijk vrijwel niks te vinden is. Wat een leuk weekend moest worden begon zaterdagmorgen op z’n zachtst uitgedrukt wat ‘’minder leuk’’. We zaten allemaal met goede moed op de zeilboot, de één dan wel met wat minder slaap en wat meer alcohol in haar bloed dan de ander, maar ach dat is maar een kleine bijkomstigheid. Al snel hoorde we van onze captain Daniel dat er code oranje was uitgegeven. Dit betekende extremere golven en een ruwe zee, echter kon dat onze pret niet drukken.. of toch wel? Zodra we het rustige Spaanse water uit waren gevaren begon de boot toch wel hevig op en neer te gaan, het klotste aan alle kanten. Gelukkig heb ik nog nooit eerder last gehad van zeeziekte en zouden we ‘’maar’’ zo’n drie uur op de zeilboot zitten. Het tegendeel bewees zich helaas, ik was dan ook de eerste die over het dek hing en mijn pizzastukjes van de dag daarvoor in de zee, ohnee in Anna haar haren zag hangen. Oepss, kennelijk stond de wind verkeerd! Voor jullie eigen bestwil is er geen beeldmateriaal van beschikbaar en zal ik er verder geen woorden aan ‘’vuil’’ maken. Jammer genoeg bleef het niet bij één keer, de ene naar de andere maag draaide zich om en vijf van de acht meiden zagen zo groen als maar kan, inclusief ikzelf. Wat een drama! Gelukkig had Glenn wel zeemansbenen waardoor hij het ‘’vuile’’ werk mocht opknappen; de boot weer k…vrij maken. En de meiden die (even) niet om één van de twee emmers zaten te vechten probeerden zich ondertussen te concentreren op de horizon, verroerden zich niet en waren doodstil om zo alles maar (zo lang mogelijk) binnen te houden. Jullie raden het al; het was een grafstemming die niet drie, maar zelfs vijf uur duurde. Credits voor Vera Willeboordse die de woorden: ‘’Dit zijn de langste uren van mijn leven’’ nog uit haar mond geperst kreeg. De woorden die diep uit haar hart kwamen voelden iedereen met haar mee. Uit-ein-de-lijk kwam er een einde aan deze barre omstandigheden en kwam er land in zicht (ondanks dat ik dacht dat dat nooit meer zou komen). Er kwam niet alleen land in zicht want er was ook super helder blauw water te zien. Bijna aangekomen op klein Curaçao trok iedereen langzamerhand weer een beetje bij en kreeg iedereen weer de juiste gezichtskleur, we leefden gelukkig nog. Nu konden we volop gaan genieten van de rest van het weekend. De zeilboot werd aangelegd en we maakten de oversteek naar wal. We namen samen met al onze spullen een plek in op het zand. Vervolgens konden we heerlijk relaxen en werd de barbecue voor ons aangestoken. De avond naderde en andere groepen staken hun gemaakte kampvuur aan wat voor extra sfeer zorgde. Er bleven dat weekend meerdere groepen op klein Curaçao slapen, waaronder wijzelf, wat vrij uitzonderlijk is maar het wel extra gaaf maakt! We hebben die avond nog lang nageborreld totdat we uiteindelijk in onze hangmat of op een luchtbed in slaap vielen onder de sterrenhemel. De volgende dag werden we niet gewekt door de wekker, maar door iets veel beters; de opkomende zon die in onze gezichten scheen en het windje dat over onze slaapzakken waaide. Wat fijn wakker worden zo in de open natuur met uitzicht op zee! Als echte expeditie Robinson’ers liepen we met onze eigengemaakte hengels de zee in om een ontbijtje te gaan vangen. Just kidding ;) Romy, Vera en ik hadden namelijk niet voor niets vrijdagmiddag 1,5 uur in de supermarkt rondgelopen om voedsel en drinken in te slaan voor het hele weekend, er zat dus ook een lekker ontbijtje voor iedereen bij. Verder hebben we die dag veel in het water gelegen, zijn we op zoek gegaan naar schildpadden en mooie vissen (die ik tevergeefs niet en nauwelijks heb gezien), zijn we bij de vuurtoren geweest en hebben we tot slot nog een rondje over het eiland gelopen. Helemaal zen konden we om half drie weer met al onze spullen de zeilboot op. Allemaal licht gespannen voor datgene dat komen zou gaan. Maar we mochten onszelf ‘’lucky bastards’’ noemen want de terugreis verliep totaal anders dan de heenreis. Glenn kon zo ook een paar uurtjes vrij nemen en hoefde niet als poetsvrouw op te treden. Daniel heeft ons binnen 2,5 uur weer aan land weten te zetten doordat we deze keer de wind meehadden en het geen code oranje was. Geloof het of niet, dit weekendje op klein Curaçao behoort tot één van mijn hoogtepunten op Curaçao.
De maandag naderde en het werk ging die week weer gewoon door, net zoals altijd en net zoals de feestjes die er altijd wel aanwezig zijn op Curaçao, week in en week uit, er is in ieder geval altijd wat te doen. En Saai? Saai dat is het zeker niet, vooral niet als je dorpsgenootjes spot bij The Alley op dinsdagavond, gevolgd door een feestje bij Cabana op woensdagavond en een helse afterparty. De tijd bleef helaas doortikken en voordat Renske en ik het wisten was het half zeven en zaten we in de auto naar huis. Eenmaal thuis aangekomen kon ik direct doorlopen naar de douche waarnaar ik mezelf kon klaarmaken voor werk, immers moest ik om half 8 alweer ‘’fris en fruitig’’ op kantoor zitten. Ik heb van half ach tot vijf vaak zitten denken hoe ik deze dag in godsnaam zou overleven. Daarbij heb ik vaak mijn hoofd moeten ondersteunen zodat ik niet in slaap zou vallen achter mijn computerscherm. Wonder boven wonder werd het uiteindelijk toch nog vijf uur, dus op naar huis. Zo snel als het kon werkte ik wat eten naar binnen en omarmde ik vervolgens mijn bed, eindelijk slapen! Het nare was wel dat ik de volgende dag mijn herkansing voor marketing zou hebben, terwijl ik daar nog nauwelijks voor had geleerd, al die afleidingen ook.. Ik had de wekker dan ook iets eerder gezet om überhaupt nog het één en ander door te kunnen lezen. Eenmaal op school aangekomen was de surveillante ook nog eens een half uur te laat, Antilliaanse stijl hé ;) Hoewel ik een slecht gevoel had over het gemaakte tentamen liet ik dat mijn weekend niet beïnvloeden. We hebben dan ook gezellig met ons huis bij Saint Tropez geluncht, ’s avonds bij ons thuis gebarbecued en uiteindelijk ben ik gecrasht bij Wet & Wild met flink wat shotjes achter de kiezen.. poehh, wat een avond!
Ondertussen kwam het einde voor een ieder van ons steeds meer in zicht.. Helaas gaat de tijd namelijk razendsnel als je het zo naar je zin hebt. Het einde van het werken bij Braam & Pols Advocaten kwam ook steeds dichterbij, iets dat ik eerlijk gezegd wat minder erg vond. Ik had de lange dagen op kantoor, achter een bureauscherm, afgezonderd van vele sociale contacten ondertussen wel een keer gezien. Hoewel ik er vooral in de beginperiode veel heb geleerd en het ook echt wel naar mijn zin had werden de werkdagen een beetje eentonig en was er niet veel uitdaging meer te vinden. Ondanks dat heb ik met trots mijn gemaakte handboek over de organisatie afgeleverd aan mijn baas. Hoewel ik tijdens het maken daarvan verschillende tegenslagen had mede door de cultuurverschillen heb ik toch een mooi resultaat weten neer te zetten. Naast het handboek heb ik nog aan verschillende letselschadezaken gewerkt die ik bijna tot geheel heb kunnen afronden. Mijn baas was bij de eindbeoordeling dan ook tevreden over mijn geleverde werk en dat was fijn om te horen. Er resteerde nog negen werkdagen, het aftellen kon dus beginnen!
In de tussentijd werden mijn huisgenootjes en ik op een maandagmiddag nog blij verrast door de komst van twee nieuwe huisgenootjes. Hoewel er een kamer leeg stond sinds het vertrek van An & Soof hadden wij er niet meer op gerekend dat we nog nieuw vrouwelijk gezelschap zouden krijgen. Die avond hebben we Rosalie en Michelle (met hun Twentse gezelligheid) meteen mee uit eten genomen waarbij we ze beter konden leren kennen, altijd leuk!
Er resteerde nog 3,5 week op Curaçao voor mij. In deze periode vertrokken er helaas al veel studenten om mij heen omdat er aan de school- / stageperiode een einde kwam. Steeds vaker moest ik afscheid nemen van veel lieve en gezellige mensen die ik in deze 5 maanden heb leren kennen. Om nog knallend af te sluiten konden we daarom geen feestje overslaan, deden we veel leuke dingen en gingen we lekker vaak uit eten. Zo bijvoorbeeld ook bij Zanzibar na de happy hour op zaterdag. Daar zaten we dan met twintig man, allemaal krijsend aan tafel te wachten op ons eten. Het personeel had een hele hand vol aan ons en daarbij ook aan de rest van de boze klanten om ons heen. Oeps, als blikken toch eens zouden kunnen doden…
Ondertussen was het moment om mijn boeken op school in te leveren ook aangebroken. De herkansing van marketing had ik met een studenten tien (een 5,5 dus) binnen gesleept en voor het vak intercultureel management had ik een negen gehaald. De boeken kon ik dus mooi vaarwel zeggen na het behalen van (de in totaal) vier mooie voldoendes. Zelf moest ik alleen nog wat aandacht en tijd besteden aan de vele schriftelijke opdrachten en verslagen die we moesten maken voor de minor. Met een tandje erbij heb ik dat uiteindelijk ook allemaal af weten te ronden.
Zondag 26 juni hadden we met veel huisgenootjes van Villa Ananas nog een leuk dagje op de planning staan, zo ging ik eerst met een boel meiden Suppen, ook wel Stand Up Paddling genoemd. Hierbij moet je op een surfboard staan en peddel je over het water, in ons geval over het Spaanse water. Dit Spaanse water bleek nog aardig ruig te zijn waarbij we ook boten moesten ontwijken. Al met al was dit erg leuk om een keer gedaan te hebben. Na die tijd hebben we nog een lekker koud drankje gedaan met wat nacho’s en toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Eventjes klaarmaken thuis en toen door naar het prachtige Santha Martha meer, waarbij we vele mooie foto’s hebben gemaakt. Daarna zijn we nog doorgereden naar het zogenoemde ‘’verlaten resort’’ dat vroeger ‘’Sunset Waters’’ heette. Dit resort is tegenwoordig leeg en verlaten terwijl het op zo’n prachtige locatie aan de zee is gebouwd, het uitzicht is dan ook adembenemend! Na honderden foto’s (ik overdrijf helaas niet) te hebben gemaakt besloten we nog met een paar meiden bij een lokaal tentje te gaan eten met heerlijke live muziek op de achtergrond. Dat de bediening echt ruk was moesten we maar voor lief nemen..
Na twee werkdagen en een wilde stapavond bij de Alley (zonder met jullie de details te delen) was mijn laatste werkdag bij Braam & Pols Advocaten aangebroken. Die dag kon ik dan toch echt afscheid gaan nemen van het advocatenkantoor en haar medewerkers. Na een nog erg drukke en hectische werkdag heb ik in stijl afgesloten met het uitdelen van Hollandse stroopwafels. Mijn ‘’welverdiende’’ vakantie van twee weken kon daadwerkelijk gaan beginnen. Dit werd die avond dan ook ingeluid bij Cabana waar Vera na twaalven ook nog eens jarig was.
De rest van mijn twee-weken-durende vakantie heb ik nog optimaal kunnen genieten. Zo hebben we met Vera haar verjaardag lekker bij Kokomo op het strand gelegen, zijn we ’s avonds onbeperkt Tapas gaan eten bij de Kleine Wereld en hebben we afgesloten bij Hemingway met een lekkere cocktail.
Die vrijdag was het helaas tijd om Romy naar het vliegveld te brengen, maar wel met een dikke voldoende voor haar scriptie op zak! Met enigszins wat moeite hebben we afscheid moeten nemen wel wetende dat we elkaar in Nederland weer gezellig gaan opzoeken. Die avond ben ik samen met Lars, Renske en Anne-Floor naar Floris Suite Hotel gegaan voor de wekelijkse ‘’homo-avond’’. We hebben daar flink wat uurtjes gezellig met elkaar doorgebracht en schooierig gebruik gemaakt van de gratis drankjes die ons aangeboden werden. Hiermee was de avond nog niet ten einde want de laatste Full Moon Party stond ook nog op de planning. Wat eenfeest! We hebben genoten met ons allen, zo ook nog op de afterparty (want ik lag niet voor niets om negen uur pas in mijn bedje).
Dat ik pas laat in bed lag was te merken toen ik zaterdag om half vier ’s middags werd wakker gemaakt door mijn huisgenootjes. Het was tijd voor de laatste Zanzibar voor velen en dat kon ik natuurlijk niet missen.
Die zondag die daarop volgden hebben we nog een heerlijk middag gehad bij Playa Mansalina met onze buurtjes, huis- en klasgenootjes waarbij we op een gegeven moment het strandje voor onszelf hadden. Na een flinke worsteling met het aansteken van de barbecue hebben we daar nog lekker met ons allen op het strand gegeten. Enkele uurtjes later stonden we alweer te dansen (en sjansen?!) bij Wet & Wild waarbij deze avond er één is voor in de boeken, wat een gezelligheid met de hele groep!
De rest van de week had ik het druk met het spelen van taxibedrijf Anouk. In korte tijd ben ik abnormaal vaak naar Hato heen en weer gereden om helaas afscheid te nemen van mijn lieve dushi’s. Gelukkig heb ik nog wel wat zonnestralen opgepikt die week bij verschillende strandjes en ben ik ook meerdere keren lekker uit eten geweest (aanraders: Bij Blauw en de Mexicaanse avond bij Achtertuintje).
Er waren twee hoogtepunten die week. Ten eerste het snorkelen bij de schildpadden.. wat nog bijna gecanceld werd door de enorme regenbui die ochtend voor- en tijdens ons vertrek naar Playa Grandi. Hoewel ik al twee keer eerder één of twee schildpadden heb gespot bij Playa Grandi waren het er dit keer uitzonderlijk veel, welgeteld zes!!! Ten tweede heb ik na al die maanden een week voor vertrek eindelijk op een quad mogen zitten. Na 5,5 maanden gezocht te hebben naar slachtoffers die met mij meewilden (en durfden) op een quadtour langs de Oostkust waren Elleke, Tom, Veralin en Veerle bereid met mij mee te gaan. Het was dan ook in één woord geweldig! We hebben drie uur lang op een quad mogen rondscheuren (waarbij vooral in Veralin het kind weer naar boven kwam) en hebben naast het krijgen van flink wat adrenaline ook kennis gemaakt met de prachtige omgeving van de oostkust van Curaçao. Ondanks het prijskaartje een echte aanrader om te doen dus!
De aller- allerlaatste daagjes van mijn verblijf op Curacao mogen genieten van het Amnesia festival, Watamula, Playa Kalki, Wet & Wild, Kokomo, Punda en The Alley. Daarna was toch echt de dag voor vertrek aangebroken. Op deze woensdag ben ik nog met Lonneke naar één van de mooiste strandjes van Curaçao gereden; Grote Knip. Helaas was het niet echt genieten geblazen want net als de dagen daarvoor waren er veel regenbuitjes, een tegenvaller dus. Die avond hebben we met z’n achten als ‘’afscheidsdiner’’ lekker gegeten bij Coba Cabana. Daarna zijn we met ons allen nog naar Cabana zelf geweest voor een goede afsluiter met veel champagne. Met weinig uurtjes slaap ging ik de volgende ochtend met Marlot en Lonneke ontbijten bij Cabana. Echter kreeg ik amper een hap door mijn keel. Had dit misschien iets te maken met de zenuwen? Het besef dat ik over een paar uurtjes in het vliegtuig terug naar Nederland zou zitten kwam in ieder geval hard aan.. Zo moest ik na het ontbijt mijn laatste spulletjes inpakken, mijn koffers dichtdoen, afscheid nemen van Villa Ananas en mijn lieve huisgenootjes die er nog zaten. Het werd tijd dat ik nu zelf eens na Hato werd gebracht in plaats van andersom. Er was dan ook geen weg meer terug. Eenmaal bij het vliegveld aangekomen was het een drukte van jewelste, echter was dit niet mijn uitzwaaicomité maar een horde met mensen die net als ik een vliegtuig moesten halen. Na het afscheid nemen van Lonneke, Marlot en Ceasar (zonder het daarbij gek genoeg droog te houden) kon het wachten beginnen. Daar stond ik dan in ellelange rijen waar geen einde aan leek te komen. Dankzij het wachten had ik wel tijd om eens goed terug te kijken, terug te kijken op een ontzettend mooie en leerzame periode in Curaçao. Ik had deze 5,5 maanden voor geen goud willen missen! En nee, niet alleen dankzij al die mooie feestjes.. (zoals de meesten van jullie misschien denken). Zelf ben ik een hele ervaring rijker, heb ik tal van lieve mensen in mijn leven mogen sluiten, heb ik leren omgaan met verschillende culturen en heb ik bovendien een persoonlijke groei doorgemaakt. Ik kan het dan ook iedereen aanraden een sprong in het diepe te maken. Pak je koffers en zoek een buitenlandervaring op!
Voor nu zeg ik ‘’Ayoooo’’ tegen de mensen die tot het einde zijn gekomen van mijn laatste reisblog. Helaas voor jullie heb ik in Curaçao niet geleerd hoe ik kort van stof kan zijn..
Liefs,
Anouk
P.s. Disfruta die dushi bida ~ Geniet van het mooie leven
Zoals jullie inmiddels wel weten of gezien hebben sta ik met mijn bruinkleurige (knakworst) beentjes na 7800 kilometer vliegen weer op Nederlandse bodem. De tijd vloog letterlijk en figuurlijk dan ook voorbij in het vliegtuig. Ondanks dat was het een vermoeiende reis doordat ik niet heb kunnen slapen (mede door de krijsende kids, dus bedankt daarvoor). Echter was de moeheid als sneeuw voor de zon verdwenen toen ik plots op Schiphol toegejuicht werd door mijn familie en vriendinnen die mij op stonden te wachten met een spandoek en ballonnen. En dat was niet het enige; thuis stond er ook nog een spandoek in de tuin en was de boel mooi versierd. Een beter en warmer welkom had ik mij dus niet kunnen wensen ☺
En owja, nog over de zon gesproken.. zoals ik een ieder van jullie beloofd had zou ik een stukje zon uit Curaçao meenemen, dus zo gezegd zo gedaan! De zomer kon wat mij betreft nu echt gaan beginnen in Nederland waardoor ik ook ietsje gemakkelijker zou kunnen acclimatiseren. Helaas bleek dit nog geen peulenschilletje te zijn, ik had de dagen die volgden namelijk erg veel last van een jetlag waarbij Klaas Vaak op de verkeerde tijdstippen korreltjes slaapzand in mijn ogen strooide. Het gevolg hiervan was veel vermoeidheid, slapeloze nachten en hoofdpijn. Ondertussen ben ik er wel weer bovenop en heb ik nu alle tijd en energie om mijn tien vingers over het toetsenbord te laten razen. Zo zal ik nu achteraf nog wat hoogtepunten van mijn laatste 2,5 maanden in Curaçao met jullie delen in mijn laatste blog waarbij ik ook mijn welgemeende excuses wil maken; Sorry, een blog bijhouden is niet voor mij weggelegd. Dus lieve Lars.. schrijfster worden, wordt hem al helemaaaaal niet!
De vorige keer dat ik mijn reisblog schreef en met jullie deelde (op 3 mei) zat ik te stuiteren op mijn bureaustoel omdat binnen enkele uren mijn vriendin Maike zou aankomen in het prachtige Curaçao. Dit was het begin van een onvergetelijke week die ik met haar heb gehad! Hoewel het op dit moment alweer zo lang geleden lijkt kan ik de leuke dingen die we samen hebben meegemaakt als de dag van gisteren voor me halen. Zo mocht Maike van mij niet bijkomen van haar reis doordat we om 21.00 in The Alley moesten staan waar we een uur lang onbeperkt het ene na het andere drankje achterover tikte (en dat voor 7,50 euro). Rond half 12 kwamen Loes en ik met het overweldigende idee om Maike en Anouk (het zusje van Loes) mee te nemen naar Campo; ook wel het Centerparks van de hoeren. Na enkele uren met veel bloot hebben we met ons vieren het avondje afgesloten met het Curaçaose fenomeen genaamd ‘’Truck di Pan’’. Voordat we ons bed in konden hebben we namelijk onze buikjes vol gegeten met een overheerlijke snack van de Barbecue Express.
De volgende dag was een dag waar ik persoonlijk al heel lang naar uit keek, het zwemmen met dolfijnen! Lichtelijk zenuwachtig liep ik (na de introductie) met Maike richting de dolfijnen. Zoals velen van jullie weten ben ik alles behalve een dierenvriend. Ondanks mijn angst voor honden, katten, lieveheersbeestjes (jaja) en ga zo maar door sprong ik het water in bij de twee, toch wel grote, zoogdieren. Ik heb mijn angst overwonnen en dat was het dan ook meer dan waard; Wauwww, wat een ervaring! Maike en ik hebben met nog vier anderen bijna een uur in het water gelegen met de dolfijnen waarbij we met deze dieren mee mochten zwemmen, samen truckjes deden en ook een stukje hebben gedoken. Nog nagenietend van de dolfijnen hebben we daarna nog in het Sea Aquarium rondgelopen en hebben we de rest van de middag nog lekker op het strand gelegen waarbij Maike (met haar nog wat witte huidje) ook de eerste echte zonnestralen kon oppakken. Die avond hebben we gezellig met onze huisgenoten en overburen gebarbecued waarbij de tequilafles die ik Maike als ‘’welkomstdrankje’’ had gegeven niet onaangeraakt bleef. De drankjes vloeiden rijkelijk zo ook bij Cabana waar we deze woensdagavond met ons allen uit zijn geweest.
De volgende morgen staat ook wel in onze herinnering weergegeven als ‘’Brakheid ten top’’. Maike en ik hebben rond een uurtje of elf onze benen uit bed weten te gooien, immers hadden we een dagje Punda op de planning staan. Eenmaal aangekomen in het centrum bleken alle winkels dicht te zijn in verband met Hemelvaartsdag. Na een klein stukje sightseeing gingen we over op plan B: op naar het strand (Blue Bay) waar we met andere huisgenootjes de verdere dag hebben doorgebracht. ’s Avonds hebben we ons lekker luxe laten bedienen bij O’Porto waar we heerlijk gegeten hebben.
Inmiddels was het alweer vrijdag waarbij Maike, Vera en ik al om negen uur ’s ochtends de toerist gingen uithangen bij de Struisvogelfarm. Hierbij kregen we een leerzame rondleiding en hebben we de struisvogels zelfs mogen voeren (weer een ervaring rijker dus). Vervolgens gingen we die dag nog naar natuurpark Sheta Boka, zijn we bij Playa Forti van een klif afgesprongen en hebben we de rest van de middag bij het strand Playa Kalki gelegen waar we tijdens het snorkelen mochten genieten van vele mooie vissen. De vrijdagavond hebben we samen met meiden uit mijn huis gebunkerd voor ons leven tijdens het onbeperkt tapas eten bij De Kleine Wereld waarnaar we nog wat drankjes hebben gedaan bij Loes thuis voor haar verjaardag.
De zaterdag die volgde hebben we doorgebracht bij Kokomo, een heerlijke strandje waar het ontiegelijk warm was die dag! Het gevolg was dan ook dat ik mijn lip pijnlijk had verbrand, want tja; wie smeert die dan ook in?! Om 5 uur stonden we bij ons vaste stekkie en kon ik Maike kennis laten maken met het happy hour van Zanzibar. Niet heel veel later zat ik plots bij een Antilliaan achterop de jetski waarbij ik hobbelend en gillend mee scheurde over zee. Eigenlijk was dat al het begin van het einde.. want wat een avond! Laten we het erop houden dat het een ‘’alles-behalve-saaie-avond’’ was met de dansende dochter van de zangeres, schildpadden die kennelijk niet uit de vijver gestolen mochten worden, de bewaking op ons dak, een tennisbal, een ijszak en een boze manager. Uiteindelijk zijn we met een sprintje bij de auto gekomen waar we lachend, gierend en brullend naar huis reden.
Om 04.00 ging die verdomde wekker alweer.. met amper twee uurtjes slaap zou ik namelijk met een hele groep de 372 meter hoge Christoffelberg gaan beklimmen. Het plan om de berg te gaan beklimmen tijdens de zonsopgang leek zo mooi te zijn, totdat we allemaal iets voor zessen met de auto aankwamen en de zon al op was gekomen zonder dat wij nog maar een stap op de berg hadden gezet. Conclusie: we hadden dus ook nog wat meer uurtjes slaap kunnen pakken voordat we aan deze (in mijn ogen) redelijk helse klim naar boven begonnen. Vooral tijdens het begin van de tocht vroeg ik mijzelf echt af waarom ik hier vrijwillig aan begonnen ben en zelfs voor heb betaald. Het eerste gedeelte was namelijk nogal saai waarbij het zweet zich al op alle mogelijke plekjes bevond. De tocht naar boven werd naarmate leuker toen we meer moesten gaan klimmen en klauteren. Eenmaal boven aangekomen was mijn spijt verdwenen dankzij het mooie uitzicht dat wij over Curaçao hadden. Na vele plaatjes te hebben geschoten begon de tocht weer naar beneden. En als jullie dan denken dat de terugweg altijd gemakkelijker gaat dan de heenweg dan kan ik beamen dat dat nog vies tegenvalt. Gelukkig zijn we heelhuids beneden gekomen waarnaar we richting Karakter reden om onszelf na onze GROTE prestatie trakteerden op een heerlijk vervroegde lunch en een dagje zon, zee en strand. De zondag sloten we af bij Zanzibar waar Maike, Renske, Laura, Marlot en ik met onze voetjes in het zand genoten van de (naar mijn mening) lekkerste pizza’s van het eiland!
Die maandag waren Maike en ik vroeg uit de veren omdat we Fleur bij haar werk af moesten zetten. Zelf had ik nog lekker vrij van werk waardoor ik met Maike die dag strandjes kon gaan ‘’hoppen’’. We reden door naar het Westen voor locatie numero 1: Playa Grandi. Helaas was dit strand belachelijk slecht te vinden met de app Maps.me. We kwamen uiteindelijk na een barre tocht over zand, over stenen, door kuilen en onkruid terecht bij een woeste zee. Ons plan om HIER met schildpadden te gaan zwemmen leek niet goed te zijn (als we tenminste niet wouden verdrinken). We besloten onze noodlijn genaamd Lindsay te bellen die ons even haarfijn uitlegde hoe we bij de échte ‘’Playa Grandi’’ moesten komen. Uiteindelijk hebben we daar wel kunnen snorkelen en welgeteld één schildpad mogen spotten. Ondanks dat dit er maar één was, was dit wel erg gaaf, wat een mooi beestje! Onze rit ging vervolgens door naar Kleine Knip (waar we even hebben gekeken), Grote Knip (waar we de ochtend hebben doorgebracht in het zand), Playa Lagun (waar we hebben geluncht tussen de leguanen) en tot slot Cas Abao (waar de laatste 1,5 uur nog in de zon hebben doorgebracht). Maike en ik hebben die avond ons laatste avondmaal genuttigd bij ‘’De Buren’’ in Punda waarbij alles zeker naar wens was.
De volgende morgen was het helaas alweer de laatste dag van Maike. We moesten en zouden nog een foto maken met het straatbordje van de Winterswijkstraat. Dus zo gezegd, zo gedaan! Dit alles natuurlijk om voor de inzending van de foto een leuke attentie van de gemeente te krijgen (nog bedankt voor de zak drop hé). Daarna zijn we nog even Punda in geweest nu de winkeltjes WEL open waren. Na wat winkeltjes in en uit geweest te zijn hebben we Maike haar koffers thuis opgehaald en ben ik met haar richting Hato gereden. Eenmaal aangekomen op het vliegveld werd het tijd om ‘’ayo’’ te zeggen. Aan de onvergetelijke week waarbij ik vele vinkjes heb kunnen zetten op mijn ‘’to do list’’ was alweer een einde gekomen.
De volgende dag had ik gelukkig nog een dag vrij van werk. Deze dag was eigenlijk bedoeld om te leren voor mijn tentamen Marketing die ik twee dagen later zou hebben. De motivatie was ver te zoeken en het uitzoeken van de vakantiefoto’s met Maike klonk aannemelijker. Echter heb ik die dag nog wel een andere schoolopdracht af kunnen maken, dus dat maakte het dan weer een beetje goed.
Die donderdag moest ik er wel weer echt aan geloven; werken. Het voelde weer even gek om de hele dag op kantoor te zitten. Wel kon ik de draadsnel oppakken en ging ik bezig met een nieuw project, ik zou namelijk een handboek voor nieuwe stagiaires gaan maken waarin informatie te vinden is over de organisatie en andere belangrijke zaken.
De volgende dag was alweer onze officiële laatste schooldag op het UDC. Deze ‘’schooldag’’ bestond nog uit een les intercultureel management en het tentamen marketing. Tijdens het tentamen heb ik een beroep gedaan op mijn gokskills. Een week later bleken deze skills niet zo goed getraind te zijn want ik had een onvoldoende gehaald. Iets met te weinig motivatie om te leren misschien?
Er stond op dat moment een leuk weekendje voor de boeg, we zouden namelijk met zeven huisgenoten, mijn collegaatje Marlot en Glenn & Daniel met de zeilboot naar klein Curaçao varen; een bounty eiland van drie vierkante kilometer groot waarop eigenlijk vrijwel niks te vinden is. Wat een leuk weekend moest worden begon zaterdagmorgen op z’n zachtst uitgedrukt wat ‘’minder leuk’’. We zaten allemaal met goede moed op de zeilboot, de één dan wel met wat minder slaap en wat meer alcohol in haar bloed dan de ander, maar ach dat is maar een kleine bijkomstigheid. Al snel hoorde we van onze captain Daniel dat er code oranje was uitgegeven. Dit betekende extremere golven en een ruwe zee, echter kon dat onze pret niet drukken.. of toch wel? Zodra we het rustige Spaanse water uit waren gevaren begon de boot toch wel hevig op en neer te gaan, het klotste aan alle kanten. Gelukkig heb ik nog nooit eerder last gehad van zeeziekte en zouden we ‘’maar’’ zo’n drie uur op de zeilboot zitten. Het tegendeel bewees zich helaas, ik was dan ook de eerste die over het dek hing en mijn pizzastukjes van de dag daarvoor in de zee, ohnee in Anna haar haren zag hangen. Oepss, kennelijk stond de wind verkeerd! Voor jullie eigen bestwil is er geen beeldmateriaal van beschikbaar en zal ik er verder geen woorden aan ‘’vuil’’ maken. Jammer genoeg bleef het niet bij één keer, de ene naar de andere maag draaide zich om en vijf van de acht meiden zagen zo groen als maar kan, inclusief ikzelf. Wat een drama! Gelukkig had Glenn wel zeemansbenen waardoor hij het ‘’vuile’’ werk mocht opknappen; de boot weer k…vrij maken. En de meiden die (even) niet om één van de twee emmers zaten te vechten probeerden zich ondertussen te concentreren op de horizon, verroerden zich niet en waren doodstil om zo alles maar (zo lang mogelijk) binnen te houden. Jullie raden het al; het was een grafstemming die niet drie, maar zelfs vijf uur duurde. Credits voor Vera Willeboordse die de woorden: ‘’Dit zijn de langste uren van mijn leven’’ nog uit haar mond geperst kreeg. De woorden die diep uit haar hart kwamen voelden iedereen met haar mee. Uit-ein-de-lijk kwam er een einde aan deze barre omstandigheden en kwam er land in zicht (ondanks dat ik dacht dat dat nooit meer zou komen). Er kwam niet alleen land in zicht want er was ook super helder blauw water te zien. Bijna aangekomen op klein Curaçao trok iedereen langzamerhand weer een beetje bij en kreeg iedereen weer de juiste gezichtskleur, we leefden gelukkig nog. Nu konden we volop gaan genieten van de rest van het weekend. De zeilboot werd aangelegd en we maakten de oversteek naar wal. We namen samen met al onze spullen een plek in op het zand. Vervolgens konden we heerlijk relaxen en werd de barbecue voor ons aangestoken. De avond naderde en andere groepen staken hun gemaakte kampvuur aan wat voor extra sfeer zorgde. Er bleven dat weekend meerdere groepen op klein Curaçao slapen, waaronder wijzelf, wat vrij uitzonderlijk is maar het wel extra gaaf maakt! We hebben die avond nog lang nageborreld totdat we uiteindelijk in onze hangmat of op een luchtbed in slaap vielen onder de sterrenhemel. De volgende dag werden we niet gewekt door de wekker, maar door iets veel beters; de opkomende zon die in onze gezichten scheen en het windje dat over onze slaapzakken waaide. Wat fijn wakker worden zo in de open natuur met uitzicht op zee! Als echte expeditie Robinson’ers liepen we met onze eigengemaakte hengels de zee in om een ontbijtje te gaan vangen. Just kidding ;) Romy, Vera en ik hadden namelijk niet voor niets vrijdagmiddag 1,5 uur in de supermarkt rondgelopen om voedsel en drinken in te slaan voor het hele weekend, er zat dus ook een lekker ontbijtje voor iedereen bij. Verder hebben we die dag veel in het water gelegen, zijn we op zoek gegaan naar schildpadden en mooie vissen (die ik tevergeefs niet en nauwelijks heb gezien), zijn we bij de vuurtoren geweest en hebben we tot slot nog een rondje over het eiland gelopen. Helemaal zen konden we om half drie weer met al onze spullen de zeilboot op. Allemaal licht gespannen voor datgene dat komen zou gaan. Maar we mochten onszelf ‘’lucky bastards’’ noemen want de terugreis verliep totaal anders dan de heenreis. Glenn kon zo ook een paar uurtjes vrij nemen en hoefde niet als poetsvrouw op te treden. Daniel heeft ons binnen 2,5 uur weer aan land weten te zetten doordat we deze keer de wind meehadden en het geen code oranje was. Geloof het of niet, dit weekendje op klein Curaçao behoort tot één van mijn hoogtepunten op Curaçao.
De maandag naderde en het werk ging die week weer gewoon door, net zoals altijd en net zoals de feestjes die er altijd wel aanwezig zijn op Curaçao, week in en week uit, er is in ieder geval altijd wat te doen. En Saai? Saai dat is het zeker niet, vooral niet als je dorpsgenootjes spot bij The Alley op dinsdagavond, gevolgd door een feestje bij Cabana op woensdagavond en een helse afterparty. De tijd bleef helaas doortikken en voordat Renske en ik het wisten was het half zeven en zaten we in de auto naar huis. Eenmaal thuis aangekomen kon ik direct doorlopen naar de douche waarnaar ik mezelf kon klaarmaken voor werk, immers moest ik om half 8 alweer ‘’fris en fruitig’’ op kantoor zitten. Ik heb van half ach tot vijf vaak zitten denken hoe ik deze dag in godsnaam zou overleven. Daarbij heb ik vaak mijn hoofd moeten ondersteunen zodat ik niet in slaap zou vallen achter mijn computerscherm. Wonder boven wonder werd het uiteindelijk toch nog vijf uur, dus op naar huis. Zo snel als het kon werkte ik wat eten naar binnen en omarmde ik vervolgens mijn bed, eindelijk slapen! Het nare was wel dat ik de volgende dag mijn herkansing voor marketing zou hebben, terwijl ik daar nog nauwelijks voor had geleerd, al die afleidingen ook.. Ik had de wekker dan ook iets eerder gezet om überhaupt nog het één en ander door te kunnen lezen. Eenmaal op school aangekomen was de surveillante ook nog eens een half uur te laat, Antilliaanse stijl hé ;) Hoewel ik een slecht gevoel had over het gemaakte tentamen liet ik dat mijn weekend niet beïnvloeden. We hebben dan ook gezellig met ons huis bij Saint Tropez geluncht, ’s avonds bij ons thuis gebarbecued en uiteindelijk ben ik gecrasht bij Wet & Wild met flink wat shotjes achter de kiezen.. poehh, wat een avond!
Ondertussen kwam het einde voor een ieder van ons steeds meer in zicht.. Helaas gaat de tijd namelijk razendsnel als je het zo naar je zin hebt. Het einde van het werken bij Braam & Pols Advocaten kwam ook steeds dichterbij, iets dat ik eerlijk gezegd wat minder erg vond. Ik had de lange dagen op kantoor, achter een bureauscherm, afgezonderd van vele sociale contacten ondertussen wel een keer gezien. Hoewel ik er vooral in de beginperiode veel heb geleerd en het ook echt wel naar mijn zin had werden de werkdagen een beetje eentonig en was er niet veel uitdaging meer te vinden. Ondanks dat heb ik met trots mijn gemaakte handboek over de organisatie afgeleverd aan mijn baas. Hoewel ik tijdens het maken daarvan verschillende tegenslagen had mede door de cultuurverschillen heb ik toch een mooi resultaat weten neer te zetten. Naast het handboek heb ik nog aan verschillende letselschadezaken gewerkt die ik bijna tot geheel heb kunnen afronden. Mijn baas was bij de eindbeoordeling dan ook tevreden over mijn geleverde werk en dat was fijn om te horen. Er resteerde nog negen werkdagen, het aftellen kon dus beginnen!
In de tussentijd werden mijn huisgenootjes en ik op een maandagmiddag nog blij verrast door de komst van twee nieuwe huisgenootjes. Hoewel er een kamer leeg stond sinds het vertrek van An & Soof hadden wij er niet meer op gerekend dat we nog nieuw vrouwelijk gezelschap zouden krijgen. Die avond hebben we Rosalie en Michelle (met hun Twentse gezelligheid) meteen mee uit eten genomen waarbij we ze beter konden leren kennen, altijd leuk!
Er resteerde nog 3,5 week op Curaçao voor mij. In deze periode vertrokken er helaas al veel studenten om mij heen omdat er aan de school- / stageperiode een einde kwam. Steeds vaker moest ik afscheid nemen van veel lieve en gezellige mensen die ik in deze 5 maanden heb leren kennen. Om nog knallend af te sluiten konden we daarom geen feestje overslaan, deden we veel leuke dingen en gingen we lekker vaak uit eten. Zo bijvoorbeeld ook bij Zanzibar na de happy hour op zaterdag. Daar zaten we dan met twintig man, allemaal krijsend aan tafel te wachten op ons eten. Het personeel had een hele hand vol aan ons en daarbij ook aan de rest van de boze klanten om ons heen. Oeps, als blikken toch eens zouden kunnen doden…
Ondertussen was het moment om mijn boeken op school in te leveren ook aangebroken. De herkansing van marketing had ik met een studenten tien (een 5,5 dus) binnen gesleept en voor het vak intercultureel management had ik een negen gehaald. De boeken kon ik dus mooi vaarwel zeggen na het behalen van (de in totaal) vier mooie voldoendes. Zelf moest ik alleen nog wat aandacht en tijd besteden aan de vele schriftelijke opdrachten en verslagen die we moesten maken voor de minor. Met een tandje erbij heb ik dat uiteindelijk ook allemaal af weten te ronden.
Zondag 26 juni hadden we met veel huisgenootjes van Villa Ananas nog een leuk dagje op de planning staan, zo ging ik eerst met een boel meiden Suppen, ook wel Stand Up Paddling genoemd. Hierbij moet je op een surfboard staan en peddel je over het water, in ons geval over het Spaanse water. Dit Spaanse water bleek nog aardig ruig te zijn waarbij we ook boten moesten ontwijken. Al met al was dit erg leuk om een keer gedaan te hebben. Na die tijd hebben we nog een lekker koud drankje gedaan met wat nacho’s en toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Eventjes klaarmaken thuis en toen door naar het prachtige Santha Martha meer, waarbij we vele mooie foto’s hebben gemaakt. Daarna zijn we nog doorgereden naar het zogenoemde ‘’verlaten resort’’ dat vroeger ‘’Sunset Waters’’ heette. Dit resort is tegenwoordig leeg en verlaten terwijl het op zo’n prachtige locatie aan de zee is gebouwd, het uitzicht is dan ook adembenemend! Na honderden foto’s (ik overdrijf helaas niet) te hebben gemaakt besloten we nog met een paar meiden bij een lokaal tentje te gaan eten met heerlijke live muziek op de achtergrond. Dat de bediening echt ruk was moesten we maar voor lief nemen..
Na twee werkdagen en een wilde stapavond bij de Alley (zonder met jullie de details te delen) was mijn laatste werkdag bij Braam & Pols Advocaten aangebroken. Die dag kon ik dan toch echt afscheid gaan nemen van het advocatenkantoor en haar medewerkers. Na een nog erg drukke en hectische werkdag heb ik in stijl afgesloten met het uitdelen van Hollandse stroopwafels. Mijn ‘’welverdiende’’ vakantie van twee weken kon daadwerkelijk gaan beginnen. Dit werd die avond dan ook ingeluid bij Cabana waar Vera na twaalven ook nog eens jarig was.
De rest van mijn twee-weken-durende vakantie heb ik nog optimaal kunnen genieten. Zo hebben we met Vera haar verjaardag lekker bij Kokomo op het strand gelegen, zijn we ’s avonds onbeperkt Tapas gaan eten bij de Kleine Wereld en hebben we afgesloten bij Hemingway met een lekkere cocktail.
Die vrijdag was het helaas tijd om Romy naar het vliegveld te brengen, maar wel met een dikke voldoende voor haar scriptie op zak! Met enigszins wat moeite hebben we afscheid moeten nemen wel wetende dat we elkaar in Nederland weer gezellig gaan opzoeken. Die avond ben ik samen met Lars, Renske en Anne-Floor naar Floris Suite Hotel gegaan voor de wekelijkse ‘’homo-avond’’. We hebben daar flink wat uurtjes gezellig met elkaar doorgebracht en schooierig gebruik gemaakt van de gratis drankjes die ons aangeboden werden. Hiermee was de avond nog niet ten einde want de laatste Full Moon Party stond ook nog op de planning. Wat eenfeest! We hebben genoten met ons allen, zo ook nog op de afterparty (want ik lag niet voor niets om negen uur pas in mijn bedje).
Dat ik pas laat in bed lag was te merken toen ik zaterdag om half vier ’s middags werd wakker gemaakt door mijn huisgenootjes. Het was tijd voor de laatste Zanzibar voor velen en dat kon ik natuurlijk niet missen.
Die zondag die daarop volgden hebben we nog een heerlijk middag gehad bij Playa Mansalina met onze buurtjes, huis- en klasgenootjes waarbij we op een gegeven moment het strandje voor onszelf hadden. Na een flinke worsteling met het aansteken van de barbecue hebben we daar nog lekker met ons allen op het strand gegeten. Enkele uurtjes later stonden we alweer te dansen (en sjansen?!) bij Wet & Wild waarbij deze avond er één is voor in de boeken, wat een gezelligheid met de hele groep!
De rest van de week had ik het druk met het spelen van taxibedrijf Anouk. In korte tijd ben ik abnormaal vaak naar Hato heen en weer gereden om helaas afscheid te nemen van mijn lieve dushi’s. Gelukkig heb ik nog wel wat zonnestralen opgepikt die week bij verschillende strandjes en ben ik ook meerdere keren lekker uit eten geweest (aanraders: Bij Blauw en de Mexicaanse avond bij Achtertuintje).
Er waren twee hoogtepunten die week. Ten eerste het snorkelen bij de schildpadden.. wat nog bijna gecanceld werd door de enorme regenbui die ochtend voor- en tijdens ons vertrek naar Playa Grandi. Hoewel ik al twee keer eerder één of twee schildpadden heb gespot bij Playa Grandi waren het er dit keer uitzonderlijk veel, welgeteld zes!!! Ten tweede heb ik na al die maanden een week voor vertrek eindelijk op een quad mogen zitten. Na 5,5 maanden gezocht te hebben naar slachtoffers die met mij meewilden (en durfden) op een quadtour langs de Oostkust waren Elleke, Tom, Veralin en Veerle bereid met mij mee te gaan. Het was dan ook in één woord geweldig! We hebben drie uur lang op een quad mogen rondscheuren (waarbij vooral in Veralin het kind weer naar boven kwam) en hebben naast het krijgen van flink wat adrenaline ook kennis gemaakt met de prachtige omgeving van de oostkust van Curaçao. Ondanks het prijskaartje een echte aanrader om te doen dus!
De aller- allerlaatste daagjes van mijn verblijf op Curacao mogen genieten van het Amnesia festival, Watamula, Playa Kalki, Wet & Wild, Kokomo, Punda en The Alley. Daarna was toch echt de dag voor vertrek aangebroken. Op deze woensdag ben ik nog met Lonneke naar één van de mooiste strandjes van Curaçao gereden; Grote Knip. Helaas was het niet echt genieten geblazen want net als de dagen daarvoor waren er veel regenbuitjes, een tegenvaller dus. Die avond hebben we met z’n achten als ‘’afscheidsdiner’’ lekker gegeten bij Coba Cabana. Daarna zijn we met ons allen nog naar Cabana zelf geweest voor een goede afsluiter met veel champagne. Met weinig uurtjes slaap ging ik de volgende ochtend met Marlot en Lonneke ontbijten bij Cabana. Echter kreeg ik amper een hap door mijn keel. Had dit misschien iets te maken met de zenuwen? Het besef dat ik over een paar uurtjes in het vliegtuig terug naar Nederland zou zitten kwam in ieder geval hard aan.. Zo moest ik na het ontbijt mijn laatste spulletjes inpakken, mijn koffers dichtdoen, afscheid nemen van Villa Ananas en mijn lieve huisgenootjes die er nog zaten. Het werd tijd dat ik nu zelf eens na Hato werd gebracht in plaats van andersom. Er was dan ook geen weg meer terug. Eenmaal bij het vliegveld aangekomen was het een drukte van jewelste, echter was dit niet mijn uitzwaaicomité maar een horde met mensen die net als ik een vliegtuig moesten halen. Na het afscheid nemen van Lonneke, Marlot en Ceasar (zonder het daarbij gek genoeg droog te houden) kon het wachten beginnen. Daar stond ik dan in ellelange rijen waar geen einde aan leek te komen. Dankzij het wachten had ik wel tijd om eens goed terug te kijken, terug te kijken op een ontzettend mooie en leerzame periode in Curaçao. Ik had deze 5,5 maanden voor geen goud willen missen! En nee, niet alleen dankzij al die mooie feestjes.. (zoals de meesten van jullie misschien denken). Zelf ben ik een hele ervaring rijker, heb ik tal van lieve mensen in mijn leven mogen sluiten, heb ik leren omgaan met verschillende culturen en heb ik bovendien een persoonlijke groei doorgemaakt. Ik kan het dan ook iedereen aanraden een sprong in het diepe te maken. Pak je koffers en zoek een buitenlandervaring op!
Voor nu zeg ik ‘’Ayoooo’’ tegen de mensen die tot het einde zijn gekomen van mijn laatste reisblog. Helaas voor jullie heb ik in Curaçao niet geleerd hoe ik kort van stof kan zijn..
Liefs,
Anouk
P.s. Disfruta die dushi bida ~ Geniet van het mooie leven
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
